تلویزیون در برابر مانیتور برای بازی- کدام را انتخاب کنم؟
تمام صفحات نمایش یکسان ساخته نمی‌شوند. اما انتخاب‌های شما در دنیای بازی تنها به چند نوع مختلف مانیتورها رایانه‌ای محدود نیست. هر بستر بازی، چه یک رایانه شخصی یا یک کنسول بازی، امکان استفاده از یک مانیتور یا یک تلویزیون را به عنوان صفحه نمایش دارند.
اما نهایتاً کدام یک بهتر است؟
پاسخ به این سؤال آسان نیست، بنابراین نگاهی به تفاوت‌ها خواهیم انداخت و مزایا و معایب هر دو مجموعه مانیتورها و تلویزیون‌ها را بحث خواهیم کرد.
تلویزیون در برابر مانیتور- چه تفاوتی با هم دارند؟
اندازه صفحه نمایش
واضح‌ترین تفاوت بین یک مانیتور و یک تلویزیون اندازه صفحه نمایش است.
مانیتورها معمولاً دارای محدوده 19 تا 27 اینچ هستند، در حالی که تلویزیون‌های امروزی در حدود اندازه سازگار با میز آغاز می‌شوند اما بسیار بالاتر نیز می‌روند که برخی از مدل‌ها به بیشتر از 100 اینچ می‌رسند. با این حال رایج‌ترین اندازه‌های تلویزیون‌ها بین 30 و 60 اینچ هستند.
اندازه صفحه نمایش بزرگ‌تر تلویزیون‌ها لذت بردن از بازی‌ها را از کاناپه خود آسان‌تر می‌کند و بازی‌های چند بازیکنی با صفحه تقسیم‌بندی شده را لذت‌بخش‌تر می‌کند.
وضوح
وضوح صفحه نمایش رابطه مستقیمی با اندازه‌های صفحه دارد. همان گونه که به احتمال زیاد از قبل می‌دانید وضوح تعداد پیکسل‌های[1] انفرادی موجود روی صفحه را تعیین می‌کند و هر چه پیکسل‌های بیشتری وجود داشته باشد تصویر واضح‌تر و دارای جزئیاتی بیشتری خواهد بود.
نمایشگرها امروزه با وضوح‌های زیر ارائه می‌شوند:
1080p، یا Full HD
1440P، یا QHD که به صورت معمول به عنوان 2K خطاب می‌شود
2160p، یا UHD که به صورت معمول به عنوان 4K خطاب می‌شود
چون 27 اینچ تقریباً بزرگ‌ترین اندازه‌ای است که یک نمایشگر می‌تواند داشته باشد بدون آنکه برای مشاهده از نزدیک بسیار بزرگ باشد نمایشگرها در محدوده اندازه ذکر شده بالا قرار دارند.
از سوی دیگر وضعیت تلویزیون‌ها تا حدودی متفاوت است. تلویزیون‌ها در انواع 720p (آماده HD)، 1080p (Full HD) و 2160p (4K) ارائه می‌شوند. نه تنها هیچ اشتراکی بین Full HD و 4K وجود ندارد بلکه اندازه نیز متفاوت است. تلویزیون‌های Full HD از 32 اینچ آغاز می‌شوند و هر تلویزیون کوچک‌تری قطعاً 720p خواهد بود که این وضوح در استانداردهای بازی امروزی منسوخ شده‌اند.
این امر بدین دلیل است که تلویزیون‌ها برای مشاهده از فاصله دور، نه از فاصله نزدیک همانند نمایشگرها، در نظر گرفته شده‌اند بنابراین استفاده از یک تلویزیون به جای یک نمایشگر مطلقاً دارای عیب فنی است. علاوه بر این صفحه بزرگ‌تر به معنی چگالی پیکسلی پایین‌تری است که ناگزیر منجر به پله پلگی می‌شود.
زمان پاسخ
زمان پاسخ سریعتر (پایین تر) زمان پاسخ آهست تر (بالاتر)
زمان پاسخ، یا به صورت دقیق‌تر، زمان پاسخ پیکسلی تعیین می‌کند که یک پیکسل به چه سرعتی می‌تواند از سیاه به سفید یا از طیفی خاکستری به طیف خاکستری دیگری تغییر رنگ دهد.
فراهم کردن امکان حرکت بسیار نرم دوربین آن را برای بازی بااهمیت می‌سازد، در حالی که زمان پاسخ بالا منجر به ماتی گسترده حرکت و احتمالاً تصویر ثانویه می‌شود.
به طور کلی با نمایشگرهای امروزی می‌توانید بین نمایشگر TN ms 1 یا یک نمایشگر IPS ms 4 انتخاب کنید که مورد آخر به دلیل فناوری مورد استفاده به زمان پاسخ بالاتری محدود شده است. به صورت عکس تلویزیون‌ها با همان صفحات IPS باقی مانده‌اند. چون زمان پاسخ برای کاربرد مدنظر تلویزیون‌ها، چندرسانه‌ای، آن چنان اهمیت ندارد، تمایل به داشتن زمان‌های پاسخ کلی بالاتری دارند.
روی هم رفته به دلیل بالاتر بودن زمان‌های پاسخ تلویزیون‌ها در مقایسه با نمایشگرها، به منظور اجتناب از انحراف مشتری تولید کنندگان تقریباً هیچ‌گاه زمان‌های پاسخ تلویزیون را افشا نمی‌کنند. زمان‌های پاسخ آنها معمولاً به بیشتر از ms 10 میل می‌کنند، اما هیچ راه مشخصی برای اطمینان از میزان ماتی حرکتی که با آن روبرو می‌شوید وجود ندارد. امن‌ترین روش ماندن با نشان‌های تجاری معروفی مانند سونی، سامسونگ، ال‌جی فیلیپس و غیره است. و اگر نگرانی خارق‌العاده‌ای در رابطه با ماتی حرکت دارید اطمینان حاصل کنید که امکان آزمودن شخصی تلویزیون را داشته باشد.
اتصالات
و نهایتاً با اتصالات روبرو هستیم که شاید محلی باشند که تفاوت‌های اصلی بین نمایشگرها و تلویزیون‌ها قرار دارند.
نمایشگرها به سمت داشتن هر دو اتصالات DisplayPort[1] و HDMI برای ویدیو میل می‌کنند و برخی از مدل‌ها دارای DVI هستند. علاوه بر آن بیشتر آنها دارای ورودی‌ها و خروجی‌های صوتی به شکل جک 5/3 میلی‌متری هستند. برخی از مدل‌ها درگاه‌های USB نیز دارند.
تلویزیون‌ها از DisplayPort استفاده نمی‌کنند اما برای انتقال ویدیویی به میزان گسترده‌ای با HDMI، حداقل دو مورد، باقی می‌مانند. آنها همچنین دارای یک درگاه USB، یک جک 5/3 میلی‌متری هدفون هستند، اما به طور معمول شامل یک درگاه صوتی نوری (TOSLINK) برای اسپیکرهای Hi-Fi و دستگاه‌های سینمای خانگی نیز می‌شوند. برای سیگنال‌های تلویزیونی دارای یک اتصال هم‌محور هستند که برای متصل کردن کابل و آنتن استفاده می‌شود. ممکن است برخی از مدل‌ها دارای ورودی‌های آنالوگ SCART، کامپوزیت و مؤلفه‌ای نیز باشند. و نهایتاً یک درگاه‌ها اترنت نیز در تلویزیون‌های هوشمند رایج است تا یک اتصال اینترنت سیمی را امکان‌پذیر کند.
در پایان تنها زمانی قادر به استفاده از DisplayPort هستید که رایانه خود را به نمایشگر متصل می‌کنید، چون نه کنسول‌ها و نه تلویزیون‌ها از آن استفاده نمی‌کنند و به جای آن HDMI را ترجیح می‌دهند.
قضاوت نهایی
در نهایت بزرگ‌ترین مشکلات بازی روی یک تلویزیون زمان‌های پاسخ بالا و احتمالاً دگرنامی هستند.
همان گونه که در بالا اشاره شد یک زمان پاسخ بالا می‌تواند حین حرکات سریع دوربین منجر به ماتی گسترده حرکت شود که در نهایت سبب شود بازی‌های دارای آهنگ سریع به تجربه‌ای بیزار کننده تبدیل شود. با این حال به ویژه اگر به زمان‌های پاسخ بسیار سریع عادت ندارید این امر با وجود تلویزیونی با کیفیت بالا همانند یک مشکل بزرگ نخواهد بود.
چون کنسول‌ها توان پردازش گرافیکی مورد نیاز برای هر گونه حذف پله پلگی را ندارند و همچنین معمولاً به تلویزیون‌های بزرگ متصل نیستند همیشه پله پلگی یک مشکل در کنسول‌ها است. و همان گونه که پیش‌تر اشاره شد این امر به معنی چگالی پیکسلی پایین‌تر و بنابراین پله پلگی بیشتر است. با این حال اگر رایانه بازی جامدی را به یک تلویزیون متصل می‌کنید نباید هنگام مشاهده تلویزیون از فاصله کافی مشکل آن‌چنان بزرگی باشد.
بنابراین اگر خلاصه کنیم!
با آنچه گفته شد به یاد داشته باشید که هیچ‌گاه یک تلویزیون توانایی جایگزین شدن به جای یک نمایشگر رایانه را ندارد، اما یک نمایشگر نیز نمی‌تواند جایگزین یک تلویزیون شود.
در حالی که نمایشگرها به صورت هدفمند پاسخ‌دهی بالاتری دارند و به دلیل چگالی پیکسلی بالا تصویر شفاف‌تری را فراهم می‌کنند. از سوی دیگر اگر زمان‌های پاسخ پایین‌تر و پله پلگی آن‌چنان شما را اذیت نمی‌کنند یک تلویزیون به خوبی می‌تواند مناسب منظور شما باشد.
